Wszyscy wiemy, że góry i literaturę łączy swoiste „poręczowanie” – to zawsze
praca zespołowa i wyraz wysublimowanego artyzmu, naznaczonego wspólnotowym
kunsztem: „ręczna robota”. Czubki kurczowo wczepionych w skałę palców i wielogodzinny
uścisk kreślącego zdania ołówka znamionuje ten sam wysiłek, wytrwałość
w twórczym zdobywaniu świata: bądź to realnego, bądź tekstowego.
Tragedia sztokholmska – tak w 1996 roku o Nagrodzie Nobla mówiła polska laureatka tej nagrody w dziedzinie literatury – Wisława Szymborska. I było z pewnością w tym stwierdzeniu, oprócz pewnej kokieterii podszytej sarkazmem, wiele niekłamanej racji. Bo jeśli ceniący sobie spokój literat miałby na wieki utracić ten azyl codziennych rytuałów, to Nagroda Nobla z pewnością rozbije w pył pisarską pustelnię i skieruje snop reflektorów publicznej uwagi na nowego „celebrytę”. A decyduje o tym wyborze gabinetowa rada kilku dosyć przypadkowych ekspertów o reputacji często „podcinanej” plotkami i towarzyskimi skandalikami. I jakby na przekór tej wiedzy – każdy kulturalny człowiek musi w ciągu kilku miesięcy odrobić noblowską lekcję i doczytać jeszcze jeden twórczy korpus tekstowy. Chyba że wybór Akademii Królewskiej okaże się tak egzotyczny, że tłumaczeń szukać ze świecą…