Wszyscy wiemy, że góry i literaturę łączy swoiste „poręczowanie” – to zawsze
praca zespołowa i wyraz wysublimowanego artyzmu, naznaczonego wspólnotowym
kunsztem: „ręczna robota”. Czubki kurczowo wczepionych w skałę palców i wielogodzinny
uścisk kreślącego zdania ołówka znamionuje ten sam wysiłek, wytrwałość
w twórczym zdobywaniu świata: bądź to realnego, bądź tekstowego.
L’articolo presenta una discussione sul tema degli studi sulla montagna. Si distinguono due posizioni, rappresentative degli studi letterari polacchi: Jacek Kolbuszewski e Tomasz Stępień. Il primo ricercatore prende le distanze dal termine popolare ma impreciso di “letteratura di montagna”. Kolbuszewski sostiene che è più giustificato parlare di un tema, di un motivo della montagna nella letteratura. Stępień, invece, tenendo conto dello sviluppo degli studi sui media, adotta una definizione ampia, che comprende tutta la letteratura legata alla montagna. I ricercatori sono uniti nella convinzione che sia necessario distinguere la letteratura alpinistica, cioè le opere degli alpinisti.