Paweł Tyszka

DOI: 10.31261/FLPI.2020.02.18
„Fabrica Litterarum Polono-Italica” 2020, nr 1, s. 221-222

Pobierz artykuł
Pobierz cały numer

18 kwietnia 1518 roku w krakowskiej katedrze odbyły się zaślubiny króla polskiego i wielkiego księcia litewskiego Zygmunta I Starego z księżniczką mediolańską Boną Sforzą, po których nastąpiła koronacja królewskiej małżonki. Akt ten zapoczątkował trwające 30 lat małżeństwo pary królewskiej, a obu państwom dał jedną z najwybitniejszych władczyń, której działalność na różnych płaszczyznach – polityki, kultury, gospodarki, na trwałe zapisała się w historii Polski i Litwy. Równocześnie wokół jej życia i działalności narosło wiele kontrowersji. Z jednej strony królowa oskarżana była przez przeciwników politycznych o nadmierne zaangażowanie polityczne, a nawet o trucicielstwo. Z drugiej strony zawdzięczamy jej otwarcie na wzorce włoskiego renesansu w sztuce, literaturze, a nawet modzie. Czarna legenda, która pojawiła się już za jej życia, przetrwała do naszych czasów i to mimo licznych badań historyków oraz historyków sztuki, którzy starają się przedstawić wyważony i oparty na źródłach obraz władczyni i jej działalności.

Pragnąc uczcić przypadającą w 2018 roku 500. rocznicę ślubu Zygmunta I Starego oraz Bony Sforzy dyrekcja Zamku Królewskiego w Warszawie – Muzeum, we współpracy z Muzeum Narodowym – Pałacem Wielkich Książąt Litewskich w Wilnie (a zatem dwie instytucje, posadowione w rezydencjach, z którymi blisko związana była królowa), postanowiła zainicjować projekt naukowo-edukacyjny pt. Bona Sforza d’Aragona (1494–1557). Legenda i rzeczywistość. Pomysłodawcami i osobami odpowiedzialnymi za realizację przedsięwzięcia byli: dr Anna Kalinowska oraz Paweł Tyszka.

s. 221